• . Deception ↑

 

  • . Miller, Franklin G & David Wendler & Leora C. Swartzman (2005), Deception in Research on the Placebo Effect. PLoS Medicine; 2 (9):e262.
    ↑

 

  • . علیرضا، پارساپور و همکاران، پیشین. ↑

 

  • . Kelly A. Edwards, Op, Cit, P: 5. ↑

 

  • . علیرضا، پارساپور و همکاران، همان. ↑

 

  • .لینن و همکاران، منبع پیشین، ص ۹۱٫ ↑

 

  • . همان منبع، ص ۱۳٫ ↑

 

  • ۳. Informed Consent ↑

 

  • . بلیندا، بینت، پیشین، ص ۵۹٫ ↑

 

  • . بلیندا، بینت، منبع پیشین، ص۸۴٫ ↑

 

  • . محمود، عباسی، پیشین، ص۲۴۰٫ ↑

 

  • . آنتونی، رابینز (بی تا). دو ماه نامه راه موفقیت، سری ۱۷، آبان و آذر ۱۳۸۸، ص۳۵٫ ↑

 

  • ۱. Deber R, Kraetschmer N, Irvine J: What role do patients wish to play in treatment decision making? Arch Intern Med ۱۹۹۶; ۱۵۶: ۱۴۱۴-۱۴۲۰٫
    ۲٫ Louis Harris and Associates: Views of informed consent and decision making: parallel surveys of the Study of Ethical and the public, in Making Health Care Decisions, President’s Commission/or Problem in Medicine and Bio-medical and Behavioral Research. Washington, DC, U.S. Government Printing Offices, 1982; 107: 225-768.
    Strull W, Lo B, Charles G: Do patients want to participate in medical decision making? JAMA ۲۵۲:۲۹۹۰-۲۹۹۴, ۱۹۸۴٫ ↑

 

  • ↑

 

    • ۱٫ برای اولین بار در سال ۱۹۸۱ انجمن پزشکان امریکا بر رضایت آگاهانه ی بیمار به مثابه یک حق اجتماعی ضروری برای توانا ساختن بیمار در انتخاب درمان یا آزمایش، حتی علیرغم تمایل پزشک تأکید ورزیدند. (محمود عباسی، حقوق پزشکی (مجموعه مقالات)، جلد ۶، تهران، انتشارات حقوقی، ۱۳۸۳، ص ۱۵۱). ↑

پایان نامه - مقاله - پروژه

 

  • ۲. Jeremy Sugarman, Op, Cit, P: 242 & Louis Harris and Associates: Op, Cit, P: 298. ↑

 

  • . لینن و همکاران، منبع پیشین، ص۷۹٫ ↑

 

  • ۲.  ۹۸٫  ↑

 

  • ۳. The same source, P: 97. ↑

 

  • . باقر لاریجانی، منبع پیشین، ج۲، ، صص۲۴ و ۶۵٫ ↑

 

  • . WHO: نشست در سال ۱۹۹۱، صدور اعلامیه ی چهل و یکمین کمیته ی بیمارستانی اروپا. ↑

 

  • . تصویب منشور حقوق بیمار در سال ۱۹۷۹٫ ↑

 

  • . WMA: این مجمع با تصویب چندین اعلامیه و بیانیه از پرسابقه ترین سازمان هاست که در جهت حمایت از حقوق بیماران تلاش های فراوانی داشته است و در میان سازمان های بین المللی از پیشگامان عرصه یاخلاق پزشکی محسوب می شود. ↑

 

  • . سازمان بین المللی استاندارد از کمیته های فنی متعددی تشکیل شده است که هدف آن ها تدوین استاندارد هایی است که با رعایت آنها دسترسی به سیستم درمانی و بالینی مناسب میسر بوده و بسیاری از حقوق مسلم بیماران تأمین می گردد. ↑

 

  • . منبع پیشین، ص ۵۸٫ ↑

 

  • ۲. Christopher G. & Associates, Op, Cit, P: 94.
    ↑

 

  • . سید محمد زمان، دریاباری، پیشین، صص ۳- ۵ . ↑

 

  • . Stephen Wear (1993), Informed consent: Patient Autonomy & Physician Beneficence within clinical Medicine, Kluwet Academic Publishers,P: 4. ↑

 

  • . هنک لینن و همکاران، پیشین، صص ۸۷ و ۸۸٫٫ ↑

 

  • . Howells, Geraint & Janssen, Andre & Schulze, Reiner, Information Rights and Obligations, Ashgate pub, 2004, p: 176. ↑

 

  • . لینن و همکاران، ص۹۲٫ ↑

 

  • . از جمله رأی شعبه ی مدنی دیوان عالی کشور فرانسه مورخ ۱۹ آوریل ۱۹۸۸ در این زمینه مقرر می دارد: “نظر به اینکه ریسک فلج سیاتیک در عمل جراحی روی قسمت ران بیمار حتی در صورتی که هیچ خطایی نیز متوجه جراح نباشد وجود داشته و بخصوص که چنین خطری جنبه ی استثنائی ندارد، پزشک معالج مکلف بوده است که بیمار خود را قبل از عمل جراحی از وجود چنین خطری مطلع سازد تا او بتواند عالمانه نسبت به انجام یا عدم انجام عمل جراحی تصمیم بگیرد. عدم رعایت این تکلیف و عدم ایفای تعهد پزشک در مشورت دادن و مطلع کردن بیمار نسبت به پیامدهای عمل جراحی از موجبات مسؤولیت پزشک تلقی می گردد. (محمود عباسی، منبع پیشین، صص۱۵۲و۱۵۳). ↑

 

  • . non-cumul ↑

 

  • . negligent misstatement ↑

 

  • . duty of care ↑

 

  • . Sidaway v. Bethlem Royal Hospital Governors(1985) & Thake v. Maurice(1986) quoted by: Howells, Geraint & Janssen, Andre & Schulze Reiner, op. cit., p.179 ↑

 

  • . لینن و همکاران، پیشین، ص۸۴٫ ↑

 

  • . See: (New York) fogal v. Genesse Hospital (1973) , (south Africa) Castell v. De Greef (1994). ↑

 

  • . Medical negligence law
    در فرانسه نیز عدم اطلاع رسانی به بیمار را تنها یک تقصیر مدنی (faute civil) می دانند و نه نقض ماده R.40 قانون مجازات.
    (cass. 1re civ. 17 nov. 1969, D.1970. 85) → Dalloz, p:38, n.526. ↑

 

  • . اصولاً تقصیر پزشکی بر دو نوع است: تقصیر انسانی(اخلاقی) و تقصیر فنی؛ تقصیر انسانی در دو موقعیت ممکن است صورت گیرد: ۱٫ تقصیر در اخذ رضایت از بیمار ۲٫ تقصیر در اطلاع رسانی به بیمار راجع به ماهیت عملیات پزشکی و خطرات ناشی از آن. (محمود کاظمی، منبع پیشین، ص۲۵۱) ↑

 

  • . Perte d’une Chance ↑

 

  • . Cass. 1re Civ. 13 nov. 2002, Bull. Civ. I, No. 265, Cass, 1re Civ. 27 mars 1973, D.1973, 595, note: J.Penneau. ↑

 

  • . ماده ۴ قانون طرز جلوگیری از بیماریهای آمیزشی و بیماریهای واگیردار ‌مصوب ۱۱ خرداد ماه ۱۳۲۰ نیز به این امر اشاره می نماید و ارائه ی اطلاعات نادرست از سوی پزشک که موجب گمراهی بیمار شود را نوعی فریب و مستوجب مجازات می داند. بموجب این ماده:« پزشکان یا متصدیان سایر فنون پزشکی که به وسیله تبلیغات بی‌اساس باعث گمراهی بیمار آمیزشی می‌شوند یا به وعده‌های دروغ‌بیمار را از درمان صحیح باز می‌دارند مانند اینکه معین کنند در مدت چند روز بیمار را درمان کرده و یا با بستن پیمان یا انتشار آگهی‌هایی که مخالف اصل‌پزشکی است بیمار را فریب دهند به حبس تأدیبی از دو ماه تا یک سال و یا به پرداخت کیفر نقدی از ۲۰۰ ریال تا ۲۰۰۰ ریال محکوم می‌شوند….». همچنین ماده ‌۵ قانون مربوط به مقررات امور پزشکی و دارویی و مواد خوردنی و آشامیدنی مصوب ۱۳۳۴ نیز اشاراتی را در این زمینه بیان می دارد. این ماده مقرر می دارد:« هیچ یک از مؤسسات پزشکی و دارویی و صاحبان فنون پزشکی و داروسازی و سایر مؤسسات مصرح در ماده اول این قانون حق انتشار‌آگهی تبلیغاتی که موجب گمراهی بیماران یا مراجعین به آنها باشد و یا به تشخیص وزارت بهداری برخلاف اصول فنی و شئون پزشکی یا عفت عمومی‌باشد ندارند و استفاده از عناوین مجعول و خلاف حقیقت روی تابلو و سرنسخه و یا طرق دیگر و دادن وعده‌های فریبنده ندارند و همچنین دخل و‌تصرف و یا تغییر در نسخه پزشکی به هر صورت که باشد بدون اجازه خود پزشک از طرف داروساز ممنوع می‌باشد. متخلفین برای بار اول به پرداخت‌پنج هزار ریال تا بیست هزار ریال و برای دفعات بعد هر دفعه از بیست هزار ریال تا ۵۰ هزار ریال جزای نقدی و یا به حبس تأدیبی از یک ماه تا چهار ماه‌و یا به هر دو مجازات محکوم خواهند شد». ↑
موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...