به احتمال، مهم ترین تفاوتی که در بین دو نسل دانش آموزان و بزرگترها وجود دارد، به مساله نیازها و خواسته ها بر می گردد. نکته ظریفی که در زمینه نیازها و خواسته در رابطه با فناوری وجود دارد این است که بیشتر بزرگترها فقط خواهان تهیه فناوری هایی هستند که به طور حتم به آن ها نیاز دارند، حال آنکه نسل جدید به مظاهر فناوری به دلیل این که مورد علاقه آنهاست، احساس نیاز می کنند(حریری و زمانی، ۱۳۹۱). به گفته زور و زور^[۷۲] (۲۰۱۰) شکاف دیجیتالی بین بومیان دیجیتال و مهاجران دیجیتال بیشتر منجر به تعارضات مستمر در جامعه و خدشه دار شدن ارتباط میان فرزندان و بزرگترها می شود.
جوانان باتوجه به اقتضای سن و نیازهایشان بیشترین کاربران اینترنت را تشکیل می دهد و به طور طبیعی این مسئله بر روابط اجتماعی آنها تأثیر دارد و با توجه به تعاملی که در پرتو ICT در عرصه رفتارهای مصرف کنندگان آن بوجود می آید، بسیاری از شیوه های زندگی آنها را متحول نموده است و همچنین تحولات عمیقی در ارزشهای فرهنگی و اجتماعی آنان پدید آورده و باعث شده تا ساختار فکری و فرهنگی و رفتاری جوانان دچار تغییر و تحول بسیاری شود. نسل جدید دوره نوجوانی و جوانی خود را در شرایطی طی می کند که دنیای مجازی و دیجیتالی، زندگی امروز او را در محیطی سرشار از نمادها و نشانه ها قرار می دهد و بنابراین متاثر از کامپیوترها فکر می کند و رفتار می نماید و صفحات نمایشگر زندگی جوان امروز را آن چنان تحت الشعاع قرار می دهد که بر تمام عرصه های زندگی او احاطه کرده و او را به زندگی آن-لاین ( online)دعوت می نماید.

گی روشه تحول اجتماعی را مجموعه تغییراتی می داند که در طول یک دوره طولانی، شاید طی یک نسل یا چند نسل در جامعه رخ می دهد. اما تغییرات اجتماعی پدیده های قابل رویت و بررسی هستند که در مدت زمانی کوتاه به صورتی که هر شخص معمول نیز در طول زندگی خود و یا در طول دوره کوتاهی از زندگی اش می تواند یک تغییر را مشخصا تعقیب نماید و نتیجه قطعی -اش را ببیند ویا نتیجه موقتی آن را دریابد (گی روشه، ۱۳۷۶: ۲۶).
تغییرات همیشه در طول تاریخ بوده است و مسلما هیچ نسلی نسخه مشابه نسل قبل یا بعد از خود نیست. اما امروزه تغییرات و تحولات آنقدر سریع و شتابان پیش می رود که منجر به تغییرات اجتماعی و فرهنگی بین جوانان و بزرگتران آنها شده و این قضیه ناشی از ابتکارات در عرصه تکنولوژی می باشد. ظرفیت انسان در تطبیق دادن و مشابه سازی خود در برابر این همه ابتکارات محدود است، انسان میتواند خود را با تغییرات سریع تطبیق دهد مشروط به اینکه با گذشته، ارزشهای گذشته و موقعیت های پیشین ارتباط برقرار نماید در غیر اینصورت شبیه سازی مشکل مینماید. به نقل از مورخی در صورتیکه تغییرات اجتماعی شرایط خاص را حائز نباشد اضطراب آور خواهد شد و فاصله سنی پدیدار شده ناشی از: سرعت بالای تغییرات، تغییر در راستای جهت گیری مجدد در خصوص ارزشها و عدم آمادگی و آموزش برای ورود به امور جدید می باشد (شیخی، ۱۳۸۰).
نسل امروز با تجربه دنیای مجازی و زندگی دیجیتال توقعات و انتظارات گسترده ای را از محیط پیرامون خود و خانواده اش دارد که گاها با توقعات و انتظاراتی که پدران و مادران آنها از والدین خود داشتند کوچکترین شباهتی دارد. نسل امروز می خواهد زندگی را زندگی کند و این را به مدد بهره گرفتن از امکانات و تکنولوژی های مسلط بر جهان امروز می داند و این بیش از پیش جوانان امروز را وابسته به ICT می کند که خود نوعی فردیت به همراه می آورد. رسانه ها تأثیر زیادی بر مخاطب خود می گذارند و منطبق بر «نظریه تزریقی»، رسانه ها همچون سرنگ و مخاطبان به مثابه رگهایی هستند که آراء و نگرش ها به درون آنها تزریق می شود. چنین تزریقی می تواند هم مفید و هم زیان آور باشد(فتحی و مطلق، ۱۳۹۰).
ارتباط نسل جوان امروز با بزرگترانشان اگر به صورت ناکارآمد و مختص به برآوردن برخی از نیازهایشان باشد به صورت یک ارتباط عقیم درمی آید که درآن صمیمیت، فضای عاطفی کم رنگ جلوه می کند. به هر حال وسایل ارتباط جمعی و تکنولوژی جدید و فضای سایبر هر یک به گونه ای شگفت‌انگیز جای خود را در زندگی افراد بخصوص جوانترها باز نموده است و اگر والدین آنها در مقابل رایانه، اینترنت، و… بیگانه باشند وجوان نتواند حتی شگفتی هایی را که مشاهده می کند برای والدین خود بیان کند فاصله بین آنها بیش از پیش خواهد شد(همان). در ادامه به بررسی بومیان دیجیتال و مهاجران دیجیتال می پردازیم.
۲-۵-۱ بومیان دیجیتال و مهاجران دیجیتال
اصطلاحات «مهاجران دیجیتال» و «بومیان دیجیتال» بنا بر گزارش ها توسط پرنسکی ابداع شد(پرنسکی، ۲۰۰۱). به طور کلی، مردمی که به تازگی در عصر دیجیتال متولد شده اند، بومیان دیجیتال گفته می شوند و مردمی که قبل از عصر دیجیتال متولد شده اند و مسن تر هستند مهاجران دیجیتال نامیده می شوند. بومیان دیجیتال زندگیشان با فناوری عجین شده است و فناوری در جهان اطراف بخش جدایی ناپذیر زندگی آن ها تلقی می شود. مهاجران دیجیتال در سه گروه قرار می گیرد: اجتناب گران، پذیرندگان بی میل و پذیرندگان مشتاق^[۷۳]. گروه اجتناب گران، زندگی را ترجیح می دهند که نسبتا مستقل از فناوری یا دارای حداقل فناوری باشند آنها علاقه به استفاده از تلفن یا ایمیل و به طور کلی فناوری را ندارند. گروه پذیرندگان بی میل بخشی از فناوری در جهان اطراف را درک می کنند و با آن تعامل دارند اما احساس بیگانگی نسبت به آن دارند. گروه پذیرندگان مشتاق، مهاجرانی هستند که بالقوه ظرفیت و علاقه به استفاده از فناوری را دارند. (زور و زور، ۲۰۱۴).
جدول شماره۲-۴: تفاوت بومیان و مهاجران دیجیتال