1. 1. احساس لذت و نشاط از پرداختن به یک رشته معیین و جذب شدن به آن

1. 1. 1. علاقه والدین برای هدایت جوان به سمت یک ورزش ویژه

   

1. 1. سنت خانوادگی درباره رواج یک ورزش معیین در فامیل

1. 1. مهیا بودن شرایط و لوازمی که تسهیلات لازم را برای پرداختن جوان به یک ورزش معیین فراهم می ­آورد.

1. 1. تشویق جامعه و دوستان برای هدایت جوان به سمت یک ورزش معیین

1. 1. ارزش و مزایای اجتماعی– اقتصادی که رسیدن به قلّه افتخار در یک ورزش معین در بر دارد.

1. 1. درخشش استثنایی جوان در یک مسابقه ورزشی

1. 1. تشخیص معلم تربیت بدنی مدرسه (بلوم فیلد، ۱۹۹۵)

گزینش علمی: گزینش علمی رویکردی است که در آن مربی آن دسته از کودکانی را انتخاب
می­ کند که دارای توانایی­های ثابت شده در ورزش خاص اند. بنابراین، در مقایسه با افراد شناسایی شده از طریق گزینش طبیعی، زمان مورد نظر دستیابی به اوج عملکرد ورزشی، در افرادی که به روش علمی اننتخاب شده اند، بسیار کوتاه­تر است. پیامد گزینش علمی، انتخاب افراد با استعدادتر وهدایت آنها به ورزشی مناسب است (خسرو ابراهیم و محسن حلاجی، ۱۳۸۶).
روش­های استعدادیابی علمی، عمدتاً موارد زیر را در بر دارد:

1. 1. استفاده از آزمون­های معتبر برای جنس، سن و سطح ورزشی افراد

1. 1. اندازه گیری­های دقیق آزمایشگاهی

1. 1. استفاده از افراد مختلف با تخصص­های متفاوت برای فرایند استعدادیابی

1. 1. استفاده از مجموعه متنوع و متعدّدی از متغییرها برای تأمین جامعیت فرایند استعدادیابی

1. 1. برنامه ریزی استعدادیابی در قالب یک طرح بزرگتر پرورش استعدادهای ورزشی

1. 1. تدوین برنامه ­های پیگیری بعد از مرحله استعدادیابی اولیه (بلوم فیلد، ۱۹۹۵)

۶٫۱٫۲٫ مراحل استعدادیابی
اکثر نویسندگان از جمله براون (۲۰۰۱)، بلوم فیلد (۱۹۹۵)، آقا علی نژاد (۱۳۷۹) و رنیه و همکاران (۱۹۸۲) استعدادیابی ورزشی را امری پیچیده و نتایج آن را هم با قدرت پیشگویی ناکافی ارزشیابی می­ کنند. با وجود این، همگان عقیده بر این دارند که کار باید از سنین خردسالی و در چهارچوب فعالیت­های ورزشی دوران زندگی آموزشگاهی در آموزش و پرورش شروع شود.
تعیین سن دقیق برای آغاز کار در ورزش­های مختلف نیز از نظر نویسندگان و متخصصین امری مشکل و تقریبی است، ولی اگثراً سنین بین ۳ تا ۱۰ سال را پیشنهاد می­ کنند. تحقیقاتی نیز در این زمینه صورت گرفته است که یک نمونه جامع آن را آقا علی نژاد در سال ۱۳۷۹ در مقاله خود برای ۳۹ ورزش مختلف از نظر سن شروع، سن آغاز تمرینات ویژه و تخصصی و سن رسیدن به اوج را ارائه می­دهد (آقا علی نژاد، ۱۳۷۹).
با وجود اینکه نظراتی درباره سن آغاز برای ورزش داده شده است، براون در فصل ششم کتاب خود پیشنهاد می­ کند برای آغاز ورزش در نوجوانان باید ابتدا به سؤلات زیر پاسخ داده شود
(براون، ۲۰۰۱):

1. 1. آیا فرد خردسال علاقه مند به شرکت در تمرینات منظم می­باشد؟

1. 1. آیا نوجوان، آمادگی لازم را برای هماهنگی با اهداف گروهی به جای خواسته­ های فردی، پیدا کرده است؟

1. 1. آیا فرد مورد نظر، آمادگی لازم را برای اجرای نظام و ضوابط، مربیگری شخص دیگری به جز والدینش به دست آورده است؟

1. 1. آیا فرد مورد نظر، رشد و رشد و بلوغ فکری لازم را برای درک مقرراتبازی و عمل به آن به دست آورده است؟

1. 1. آیا نوجوان مورد نظر می ­تواند هم در تمرینات منظم ورزشی شرکت کند و هم به وظایف تحصیلی اش برسد؟

در صورتی که همه شرایط آماده باشد، خلاصه نظرات متخصصین درباره مراحل استعدادیابی ورزشی را می­توان در سه مرحله مقدماتی، میانی و پیشرفته به شرح زیر طبقه بندی کرد:
الف- مرحله مقدماتی: بر حسب نوع ورزش، مرحله مقدماتی را سنین بین ٣ تا١٠ سالگی تشکیل می­دهد. در این مرحله، سلامت عمومی، رشد پیکری عمومی و توانایی­های جسمانی– حرکتی نوجوان مورد ارزیابی قرار می­گیرند.
در مرحله مقدماتی استعدادیابی، تمرینات تخصصی ورزشی وجود ندارند و حضور افراد در برنامه ­های معمولی تربیت بدنی مدارس به صورت عمومی توصیه می­شوند.
ب- مرحله میانی: مرحله میانی استعدادیابی، بین سنین ٩ تا ١۵ سالگی برای دختران و ١٠ تا ١٧ سالگی برای پسران قرار دارد. در این مرحله، عوامل پیکری، فیزیولوژیکی، پزشکی، روانی و اجتماعی مورد توجّه و ارزشیابی واقع می­شوند. تمرینات ورزشی در سطح آموزشگاهی و یا باشگاهی انجام می­شوند و هنوز از تمرینات پیشرفته تخصصی به صورت شدید استفاده نمی­ شود.
ج- مرحله پیشرفته: مرحله پیشرفته استعدادیابی، بین سنین ١۶ سالگی به بعد قرار دارد. در این مرحله، عواملی از قیل سلامتی کامل، سازگاری فیزیولوژیکی، ظرفیت برای پیشرفت، توانایی غلبه بر فشارهای بدنی و روانی، بلوغ ذهنی و اجتماعی و آستانه­های خستگی جسمی و روانی مورد ارزشیابی قرار می­گیرند. تمرینات در این مرحله در حد تیم­های استانی و ملی صورت می­گیرد.
از نظر دیدن تنوعی که در این طبقه بندی­ها وجود دارد، قابل ذکر است که در رساله یهادویدر سال ۱۳۷۸، مرحله مقدماتی بین سنین ۶ تا ١٠ سالگی و مرحله میانی بین سنین ١١ تا ١۶ سالگی و مرحله پیشرفته (پایانی) بین سنین ١۶ سال و بیشتر تعیین شده است (امیر تاش (۱۳۷۶)، به نقل از هادوی، ١۳٧۸). از سوی دیگر، در مقاله ایآقا علی نژاد در سال ۱۳۷۹این مراحل را از نقطه نظر کشورهای بلوک شرق به ویژه شوروی سابق به ترتیب ۸ تا ١٠سال، ١٠ تا ١٢ سال و در مرحله آخر، بین ١١تا ١٣ سال برای دختران و ١٢ تا ١۴ سال برای پسران معرفی می­ کند و مراحل استعدادیابی در کشور چین را به ترتیب زیر ارائه می­دهد:
استعدادیابی در کشور چین از سن ١١ سالگی شروع می­ شود و دارای چهار مرحله شامل
آزمون­های غیر تخصصی بین سنین ١١ تا ١٣سالگی، فعالیت­های عمومی ورزشی با در نظر گرفتن عوامل وراثتی، اندازه­ های بدنی و رشد استخوانی بین سنین ١۵ تا ١۶ سالگی، آزمون­های تخصصی ورزشی بین سنین١٧ تا ١۸سالگی و آزمون­های ویژه برای گزینش ورزشکاران برجسته که بعد از سنینن ١۸ سالگی انجام می­ شود (شان (۱۹۹۲)، به نقل ازآقا علی نژاد، ١۳٧٩).
جاش شروع فرایند استعدادیابی ورزشی را از سن ٧ سالگی به بعد توصیه می­ کند و معتقد است که در این مراحل، آمادگی­ها و استعدادهای زیر باید در مدتهای تعیین شده در افراد تقویت شود:
- توسعه توانایی­های عمومی و هماهنگی عصبی– عضلانی در مدت ٢ تا ٣ سال
- تمرینات عمومی برای توسعه توانایی­های حرکتی در رابطه با ورزش مورد نظر در مدت ٢ سال
- تمرینات عمومی مهارتی در مدت ٢ تا ٣سال
- تمرینات ویژه قهرمانی تخصصی در مدت ٢ تا ٣ سال