ایزو بوتیل متاکریلات

IBMA

۴۸

۱ ۵ ۴ ۴

استایرن

S

۱۰۰

۲ ۵ ۱ ۵

اکریلونیتریل

AN

۱۰۰

۵ ۳ ۲ ۴

وینیل استات

Vam

۲۹

۵ ۱ ̶ ۱

اعداد ذکر شده در جدول درصد مونومر مورد استفاده برای بدست آوردن هر کدام از خواص ذکر شده در رزین می‌باشد. برای مثال متیل اکریلات برای مقاوم شدن رزین در برابر اسیدها به مقدار ۴ درصد وزن کل مونومرها، مقاوم شدن در برابر آب ۱درصد و مقاوم شدن در برابر بازها ۱ درصد در پلیمریزاسیون استفاده می‌شود. متیل اکریلات در برابر نور خورشید مقاومت ندارد. به همین ترتیب بقیه مونومرهای قید شده در جدول ۱-۱ همین روال را دارند.

بهتر است الکیل اکریلات در حدود ۵۰-۹۰ درصد جهت دادن استحکام در فرمول بندی رزین‌های اکریلیک امولسیونی حضور داشته باشند. در ضمن برای داشتن مقادیر مناسبی از استحکام چسبندگی و استحکام هم چسبی مقداری مونومرهای سخت مانند الکیل متاکریلات‌ها، استایرن، اکریلونیتریل و یا الکیل استات‌ها در حدود ۳۰-۵۰ درصد بهتر است وارد فرمول بندی شوند. هم چنین مقداری مونومرهای کمکی مثل مونومرهای اسیدی: اکریلیک اسید، متاکریلیک اسید، ایتاکونیک اسید و … یا مونومرهای هیدروکسیلی مثل: هیدروکسی متاکریلات‌ها، هیدروکسی الکیل اکریلات‌ها و … برای دادن خواصی مانند ایجاد محل‌هایی برای پیوند‌های عرضی، پایان زنجیر، پایداری کلوییدی در درجه اسیدیته بالا، مقاومت در مقابل بازها و … می‌توانند در فرمول بندی به اندازه ۱ تا ۵ درصد وزن کل مونومرها حاضر باشند. استرهای اکریلیک اسید به اندازه‌ی کافی قابل حل شدن در آب می‌باشند و در پلیمریزاسیون امولسیونی به کار گرفته می‌شوند. به خاطر این که این مونومرها، مایعات با ویسکوزیته‌ی پایین و دمای جوش بالا می‌باشند به طور متعارف در صنعت استفاده می‌شوند (ظهوری، ۱۳۷۷ ؛ قوش^[۵۳] و همکاران، ۲۰۰۰ ؛ بارد، ۲۰۰۵).
رزین‌های اکریلیک که به عنوان چسب‌های حساس به فشار مطرح هستند باید چسبندگی بالایی داشته باشند. همچنین وزن ملکولی و میزان پیوندهای عرضی عوامل مهم دیگری هستند که روی خواص فیزیکی و شکل شناسی ذرات اثر می‌گذارند و به طور موثری کاربرد چسب را مورد اثر خود قرار می‌دهند.
یک چسب حساس به فشار باید تعادلی از ویژگی‌هایی مثل چسبندگی در دمای استفاده، استحکام چسبندگی جداشدگی، استحکام چسبندگی برشی، افزایش طول، کسشانی، وضوح، پایداری رنگ، مقاومت در مقابل نور آفتاب و امواج ماورای بنفش را داشته باشد. حفظ تعادل مورد نیاز از چنین ویژگی‌هایی و در عین حال بهبود یک یا تعداد بیشتری از ویژگی‌های چسب حساس به فشار همان طور که در بالا ذکر شد یک عمل سخت و غیر قابل پیش بینی است. هرگونه اصلاح خواص چسب حساس به فشار که یک ویژگی را بهبود دهد ممکن است اثر نامطلوبی روی خواص دیگر ایجاد کند (بندک و همکاران، ۲۰۰۹ ؛ بارد، ۲۰۰۵).
چسب‌های پایه حلالی آلودگی‌هایی برای محیط زیست و کار ایجاد می‌کنند. در این تحقیق پایه پلیمریزاسیون آب بود البته همانگونه که گفته شد چسب‌های پایه آبی برای محیط زیست مناسب ترند. در این تحقیق هدف بهبود خواص چسب‌های حساس به فشار با پلیمریزاسیون امولسیونی مونومرهای اکریلیکی است. نتایج کاربردی این پژوهش بهبود استحکام چسبندگی جداشدگی^[۵۴] با بهره گرفتن از تغییرات دما، مقدار آغازگر، مقدار ماده فعال سطحی و مونومرهای بوتیل اکریلات و وینیل استات همراه استفاده از روش التراسوند و ذرات نانو است.
۱-۴ اهداف پژوهش
۱-۴-۱ هدف اصلی
پلیمریزاسیون امولسیونی مونومرهای اکریلیکی برای بهبود خواص چسب‌های حساس به فشار.
۱-۴-۲ اهداف فرعی
بررسی اثر مقدار کوپلیمر بوتیل اکریلات و اکریلیک اسید بر استحکام چسبندگی جداشدگی و ویسکوزیته چسب‌های حساس به فشار.
بررسی اثر مقدار ماده فعال سطحی بر استحکام چسبندگی جداشدگی و ویسکوزیته^[۵۵] چسب‌های حساس به فشار.
بررسی اثر مقدار آغازگر بر استحکام چسبندگی جداشدگی و ویسکوزیته چسب‌های حساس به فشار.
بررسی اثر دما بر استحکام چسبندگی جداشدگی و ویسکوزیته چسب‌های حساس به فشار.
بررسی اثرات نانو ذرات سیلیکات بر استحکام چسبندگی جداشدگی و ویسکوزیته چسب‌های حساس به فشار.
۱-۵ سوالات پژوهش
۱-۵-۱ سوال اصلی پژوهش
آیا پلیمرهای به دست آمده از روش پلیمریزاسیون امولسیونی به عنوان چسب‌های حساس به فشار مناسب می‌باشند؟
۱-۵-۲ سوالات فرعی پژوهش
-کارایی اثر مقدار کوپلیمر بوتیل اکریلات و اکریلیک اسید بر استحکام چسبندگی جداشدگی و ویسکوزیته چسب‌های حساس به فشار چگونه است؟
-کارایی اثر مقدار آغازگر بر استحکام چسبندگی جداشدگی و ویسکوزیته چسب‌های حساس به فشار چگونه است؟