رنگ هایی برای پلی استر^[۲۳]ها:

به اسم رنگ های پاششی شناخته می شوند . در این مورد مکانیزم کلرزنی شامل حل کردن رنگ در پلیمر برای تشکیل محلول جامد-جامد است]۱۷[.

رنگ هایی برای پلی آمید^[۲۴]ها و پروتئین ها:

که معمولا به شکل باندهای یونی وابسته به ماتریس پلیمری است. در این مورد رنگ باید بار منفی ایجاد کند چون پلی آمیدها مثل نایلون ، پروتئین و چوب، سیلک بار مثبت دارد]۱۷[.

رنگ برای پلیمرهای کاتیونی:

در این مورد هم رنگ باید باندهای یونی داشته باشد البته با بار مثبت ،چون پلیمرها بار منفی حمل می کنند]۱۷[.

رنگ برای پلیمرهای سلولزی:

سلولزها بسیار آبدوستند بنابراین نیاز به رنگ های آبدوست دارند. علاوه بر این رنگ ها باید به گونه ای طراحی شوند که تمایل رنگ به سوبسترا بیشتر از تمایل رنگ به آب باشد.
رنگ های آزوییک به اسم رنگ های نفتالینی شناخته می شود چون ترکیبات نفتالین در ساختارشان استفاده می شود]۱۷[.

رنگ مو ها:

گروه بزرگی از رنگ ها که در ساختن رنگ مو استفاده می شوند رنگ های اکسیداسیون شاخته می شوند . گروه های بسیار کوچکی از آن ها به عنوان رنگ های سنتزی تمایل به سوبستراهای پروتئینی دارند مثل چوب]۱۷[.

کاربرد رنگ ها:

رنگ ها ترکیباتی هستند که نور با طول موج های مرئی را جذب می کنند . ساختار کلی برای جذب نور توسط مولکول های رنگ در گروه کروموفور آن نهفته است یعنی الکترون ها با باند دوگانه.
جدول۱-۱:طبقه بندی و مثال هایی از رنگ ها بر اساس کروموفور]۱۷[

گروه های اضافی دیگر گروه های عاملی کمکی هستند که مهم ترین آن هیدروکسیل می باشند. رنگ های آزو گسترده ترین،کم هزینه ترین،و پایا ترین هستند که می توانند برای مواد گوناگونی استفاده شوند ]۱۷[.

جدول۱-۲:گروه بندی کاربردی رنگ ها]۱۷[