• ایجاد مراکز مشاوره و توسعه کارآفرینی.

• • ایجاد شهرک های صنعتی همراه با کلیه امکانات فیزیکی، تسهیلاتی، ارتباطی و تحقیقاتی برای استقرار خود اشتغالان فعال.

ج) بلند مدت:

• تداوم ایجاد و تکثیر شهرک های خوشه پذیر.

• سالم‌سازی، شفا‌سازی و افزایش کارآمدی بازار و عناصر آن.

• توسعه علمی ـ فنی در زمینه صنایع با ارزش افزوده بالا نظیر فنّاوری اطّلاعات و زیستفنّاوری.

• ترویج و توسعه کارآفرینی به عنوان راهکار اصلی استفاده تجاری از دستاوردهای علمی و فنی در افزایش رقابت‌پذیری بازار و نظام اقتصادی.

• تداوم آموزش‌ها .

• تداوم تاسیس کسب و کارهای جدید.

شایان ذکر است دولت ها برای توسعه کارآفرینی اقداماتی انجام می‌دهندکه این اقدامات بر اساس شرایط خاص هر جامعه و کشور انتخاب می‌شوند. برخی از اقدامات مهم توسعه کارآفرینی عبارتند از:
نوآوری و تحقیق و توسعه: منظور از نوآوری، کاربرد و بکارگیری یک ایده جدید در فعالیت‌ها یا محصولات شرکت است. نوآوری مرهون وجود افراد خلاق، مبتکر و خطر پذیر است و تا حد زیادی به ظرفیت جامعه هم بستگی دارد. از سوی دیگر تحقیق و توسعه (R&D) نیز یکی از عواملی است که نقش مهمی را در فرایند نوآوری و ارتقاء سطح کمی و کیفی موسسات ایفاء می‌کند و خود یک شاخص و معیار برای فعالیت نوآورانه به شمار می‌رود.
طرح‌های دولت در رابطه با افزایش نوآوری معطوف به پذیرش فنّاوری جدید، بهبود طراحی و تحقیق و افزایش سطح نوآوری بهینه در سازمان می‌باشد.

• معرفی الگوهای موفق کارآفرینی به جامعه.

• ایجاد تسهیلات لازم برای توسعه قابلیت‌های حرفه‌ای و کارآفرینی.

• افزایش دسترسی کارآفرینان به منابع، بخصوص منابع مالی.

• شناسایی فرصت‌های پایدار کارآفرینی در بخش‌های مختلف اقتصادی – اجتماعی و انجام خدمات حمایتی در این مورد.

• ایجاد پایگاه شناسایی و اطلاع‌رسانی در امور بازاریابی.

• عرضه خدمات مشاوره‌ای، فنی و مدیریتی.

• چاپ سالانه کتاب «وضعیت کسب و کارهای کوچک و متوسط در ایران».

• تمهید وام‌های ترجیحی برای ایجاد محل‌های کاری جدید (این وام‌ها به بیکاران جهت خود اشتغالی و افزایش فرصت‌های شغلی در دفاتر کار (در شهرها) داده ‌شود.)

• معافیت کامل عوارض گمرکی و سود بازرگانی برای واردات ماشین‌آلات مدرن، فنّاوری جدید، تجهیزات تحقیق و توسعه، مواد اولیه منحصر به فرد برای تولید و ساخت کالاهایی که ۱۰۰ درصد قابل صادرات هستند.

• ایجاد شبکه اطّلاعات کسب و کار. این شبکه با تاسیس مراکز انتشار ناحیه‌ای، گزارشات اطّلاعاتی، سازمان‌های حامی SME ها و تعاونی ها، مشاوره و… را در اختیار تشکل های مذکور قرار می‌دهند.

• ایجاد مدل‌های همکاری صنایع کوچک با صنایع بزرگ از طریق:

• پیمانکاری شبکه‌ای (همکاری بین صنایع کوچک و متوسط و بزرگ )

دولت با امکانات مناسبی از جمله راه‌اندازی یا تعیین صندوق ویژه اعتبارات تضمینی مبادرت به قانونمند کردن وظایف هر یک از طرفین قرارداد نسبت به یکدیگر مینماید.

• همکاری تولیدی ـ صنعتی مشترک

طبق این مدل کارخانه بزرگ به همراه تعداد مشخصی از واحدهای صنعتی کوچک، شرکت مستقل تولیدی تاسیس خواهند کرد که با بهره گرفتن از امکانات فنی ـ فنّاورانه، نیروی انسانی و نوآوری‌های صنعتی هر دو طرف نسبت به تولید یک کالا یا محصول خاصی تحت یک نام جدید اقدام خواهند کرد. سرمایه‌گذاری در شرکت جدید به صورت ۴۰ درصد از طرف صنایع کوچک و ۶۰ درصد از طرف کارخانه بزرگ تامین را دریافت می‌نمایند. دولت تخفیف‌های ویژه مالیاتی، آموزش نیروی انسانی،‌ حمایت از بازاریابی،…. را به عنوان مشوق‌های لازم در این زمینه انجام ‌دهد.

• شرکت‌های سهامی متشکل از صنایع کوچک

براساس این مدل واحدهای کوچک صنعتی مبادرت به ایجاد شرکت تولیدی با مالکیت سهامی می‌کنند که ۴۰ درصد از سرمایه لازم توسط عرضه سهام و فروش به افراد حقیقی تامین خواهد شد و ۶۰ درصد مابقی توسط واحدهای کوچک صنعتی تامین خواهد شد.

• توسعه صنایع کوچک خرد (خود اشتغال)

عمده برنامه‌ حمایتی دولتی در این بخش عبارتند از:

• تامین سرمایه اولیه برای راه‌اندازی پروژه تولیدی و نیمه تولیدی تا ۷۵ درصد کل هزینه پروژه.

• آموزش نیروی انسانی در مراکز‌ آموزش‌ فنی و حرفه‌ای .

• آموزش مدیریتی برای کارآفرینان واحدهای صنعتی کوچک خود اشتغال.

• تامین ماشین‌آلات از طریق اجاره بلندمدت یا فروش ماشین‌آلات دولتی دست دوم به این واحدها.

• ایجاد بانک اطّلاعاتی و انجام مشاوره‌های مختلف.